The Changeling

The Changeling

Once upon a time a long time ago there was a family. They lived in a village. They had cows and flocks, horses and many other possessions. They had one son and after several years God gave them a daughter. The daughter was still a baby in the cradle. Their son used to watch the livestock and at nights he would visit them severаl times, lest any predator eat them. One night he woke up and said to himself, “I’ll go check on our livestock to make sure that no wolf or other predator has eaten them.”

He went to the cattle-shed in the dark, and saw that his baby sister had freed herself from her cradle wrappings and despite being small had eaten a horse. The boy realized, “This sister of mine is a changeling!”

The infant had become full from eating the horse and went and tied herself back into the cradle. She became small again and went to sleep.

That night the son told his mother what he had seen. The next night he also told his father, “With my own eyes I saw these events.” But his parents didn’t believe him.

The next night the boy again watched over his younger sister. This time he saw that the child had released herself from the cradle again. She was just about to eat another horse when her brother struck out with his knife in the dark and managed to cut her finger. Her finger began to bleed.

The son again came to his parents and told the story. He said to his parents “O mother, O father, look, I will inform you again that my sister is not a human. She is a changeling or some such creature. One day she will eat us all.” But his parents still didn’t believe him.

He said, “If you don’t believe me, look at her finger. I myself bear witness that I struck her with a knife.”

When the mother and father looked at their daughter’s finger, truly they saw that her finger was wounded and bloody.

Their son warned his parents several more times, “When she grows up, she will eat all of us, she will destroy everything.”

They would not believe their son’s words, saying: “He is a child, he is foolish. He’ll be wiser when he grows up.” In the end they drove their son away from their home for their daughter’s sake. He left and went to a distant town.

Several years passed without news or sign of him, and his parents didn’t look for him. During those years he missed his parents very much.

One day he got up, thinking, “I will go and visit my old mother and father.” He woke up very early the next morning and set out on his way. For several days and nights he journeyed on.

At one place along the road, he saw that an eagle and a crow were fighting. The eagle had attacked the crow so fiercely that the crow had become motionless and weak.

In ancient times all the animals, all the birds, all the creatures of the earth were very large. They were terrifying. The eagle and crow were both terrifyingly huge, gigantic creatures.

The boy had a sword with him. He saw that the condition of the crow was very bad, and he helped the crow. He killed the eagle with his sword and helped the crow.

Then the crow came to the boy and said: “O young man, you have helped me, so I will also help you.”

Then the crow gave him a feather from its wing and three matches and said: “Any time that you need my help, set fire to my feather. I will immediately appear before you and save you from trouble, I will help you.”

They bade each other farewell and the boy continued his journey homeward. He traveled on and on.

He had almost reached his village when he saw from a distance that the village had been destroyed – it was a wasteland. Only his mother and father’s house was a little better off than the homes of their neighbors: the house was at least still standing.

He came near and reached his mother and father’s house. On their property only five trees remained, plus the house itself. He approached the door. He began knocking loudly on the door, but no voice answered. His parents thought that their changeling daughter had come and would eat them, so in their terror they didn’t speak aloud and wouldn’t open the door to anyone.

The boy continued knocking loudly on the door. Finally an old woman’s voice quavered: “Who are you?” The boy said his name.

They answered, “We had such a son but for several years he has been missing without trace. You are not our son, you are lying to us. We will not open the door for you. If we open the door the changeling will eat us.”

Then the boy said: “What changeling?”

Then his father and mother answered him saying: “We had a daughter and a son. Our son went away from us to another village and disappeared. Our son had told us, ‘Your daughter is a changeling’ but we didn’t believe him. Well, now she has eaten all the people of this village, along with all the farm animals and birds, and even the trees. She has destroyed everything. We’ve remained shut up inside our home for all these years. We locked the door on ourselves lest she eat us too. Well, now we’ve grown old and blind. We are the only ones left alive in this village – she’s eaten all the rest.”

Although he begged and begged, they didn’t open the door to him. The boy couldn’t find a way to enter the house, so he went up onto the roof. He entered through the skylight and approached his mother and father.

His parents rubbed their eyes with their son’s sleeve and by God’s power their sight was restored. They then begged each other’s forgiveness and asked about each other’s wellbeing.

Then his parents said, “Go, for we are old now. We’re in God’s hands. Now escape from here, lest the changeling seek to kill you. If she finds out that you are here, she will come and eat you too.”

Then he wanted to flee lest his sister, the changeling, find out that he had come. The changeling recognized him by his smell and came and entered the house, but the boy was not there, he had escaped. As she rushed off in pursuit of him, she went out into the yard and caught a distant glimpse of him running away.

There being five trees still standing in the yard, the changeling climbed the first of them in order to clearly see which way the boy was running. But she was so large that when she climbed the first tree, the tree broke. She climbed the second tree, saying “I’ll catch and eat him”. It also broke. Up the third and the fourth tree she climbed, but they also broke. When she climbed up the fifth tree, it didn’t break. The girl had become so big that whenever she climbed up trees they would break. When she climbed up the fifth tree, it didn’t break and she saw him, he was still running. She went running after him.

The changeling had almost caught the boy when he remembered the feather that the crow had given him. He took the crow’s feather and set it on fire. At that moment the crow appeared before him, asking, “Oh my friend, how can I help you?”

The boy said to the crow: “Oh crow, this girl is my sister, but she is about to kill me! She’s a changeling, a man-eater. She’s already eaten all the people of this village, and now she wants to eat me too. She’s after my life!”

Then the crow helped him. The crow began to fight with the changeling, and for seven nights and seven days they fought. Finally, on the seventh day the crow killed the changeling. The crow was exhausted from the fight.

The boy thanked the crow profusely. They bid each other farewell and went their separate ways. The boy returned home to his mother and father, and they lived together happily ever after.

Back to top

Алмәсти

Вәда̄ навәда̄, в̌у дав̌ра әнда в̌у йасир вәда̄. Иф хо ән в̌у қәшлоқ зәндаѓай кийа̄. Сәтәр, кола ата варагәф вәда̄. Ифме в̌у поц вәда̄ ата ба̄т на чон сав̌д̌ай Х̊әд̌ой ифра в̌у д̌оғд д̌ада̄г.

Ду цәгаги д̌оғд ән ғанќ вәда̄. Ду поц хо ғәт̌а мел мит̌иту чәпанай ќегат, ша̄бай хо жиф чон тев хабур нийуд, ќе йагон сәрәндек жиф насәра̄нт.
В̌у ша̄б ду ғад̌аг әндоғда лафтай, ќе «бадин хи мела ғәт̌ хабур нйасин, ќе в̌арѓ йо йагон айв̌они сәрәндеки дәѓе жиф насәрәнта̄г мит». Рет̌ ға ша̄б, ќе дәр ғәгуд шәда̄г, в̌инта̄ай, ќе в̌ай фаги цәгагда наж ғанќ шхуд в̌әрца̄нта алмәстида гәрд̌интат бата в̌у варагда х̊а̄рд. Ду ғад̌аг от фамта̄, ќе в̌ай фагәф дев̌а̄т̌ ав̌уд̌ кийа̄г.

Ду алмәсти наж ду вараги х̊араҷ сир мәда̄ ата ве шәда̄ ән ғанќай вәста̄ шхудат ғача̄ѓ гәрд̌ада̄г.

Ду в̌оқийа̄и ша̄бай поц сарай хи на̄нра нақл кийа̄г. Ша̄би дәѓе ќе в̌ай дед наж ғ̌ив ита̄ веай вайра нақл кийа̄, ќе «әнќо ҳодисаәм мун хи ча̄м ама в̌инт». В̌ай деда на̄н бов̌ар в̌айра накийа̄г. Рет̌ай ве ша̄б жим сарда̄. Йуки тевай ве в̌инта̄, ќе ду кудак на ғанќ шхуд в̌әрцуста, веай в̌у вараги дәѓе х̊араҷ ғу вәда̄г. Кәм ќе ми вред хи кәлзак им ҷе в̌ид̌да̄г, кәлзак ән ми ғ̊аӿт вига̄гат ми ғ̊аӿт ӿ̊ан мәда̄г.

Сарай рохн д̌ед. Ифи поц ве ита̄ хи на̄на дедраай нақл кийа̄га лафта̄гай, ќе «О на̄н, о дед ќасит! Аза штәмох хабур к̊әнин, ќе йу ни фагай одамизод наст, айай алмәсти йо йагон ҷәндорай. Уда кәли жмох ӿ̊ард». Боре в̌ай на̄на дед вез бов̌ар накийа̄.

Лафта̄ай, ќе «Бов̌арда ага нак̊әнит, әми ғ̊аӿт ќасит. Азәм худ шоид, ќе кәлзак амаәм имра д̌ед.»

Ду на̄на дед ќе кәӿта̄г, ҷаду әми ғ̊аӿт зәхмайат ӿ̊әнан. Боре анәзәф бов̌ар накийа̄.

Йу ғад̌аг дәмба ќе ифра фамонта̄, лафта̄ай, ќе «Айда сарай қатол мит, кәли жмохта х̊ард, нестә нобәда кәӿт.»

Бов̌арәф в̌айра накийа̄, лафта̄әф, ќе «Айай кудак, биақлай. Қатол ќе мит, баақлда мит». Ду на̄на дед әнќо иту хи поц на ду куд им бе ҷе кийа̄.

У ҷа нәмәхта̄га шәда̄г д̌ар, дәри дигар ӿер. Чон сав̌д̌ ама шәда̄ бида̄, в̌ай на̄на дед ҷа сәроқ жв̌ай накийа̄. Бади чон сав̌д̌ хи на̄на дед бе лап зеқ мәда̄.

Рет̌ в̌у мит̌ барв̌ахт шабуг әндәғда̄ат дәр па̄н д̌ада̄, ќе «Бадин в̌уг хи на̄на деди пир хабур нйасин». У чон мит̌ ама па̄н тәғда̄.

Пәш па̄най в̌у ҷәнда в̌у в̌оқеаи аҷоиб в̌инта̄, ќе в̌у қоб ата в̌у қ̊орнда рәфан. Ду қобда на ду қ̊орн йоға қин кәӿт, ќе қ̊орнда биҳаракатат беқәв̌ата мит. Қадимга̄ан кәли ҳайв̌она̄т̌, кәли парандаа̄т̌, кәли махлуқоти змад̌ан лап қатол ата лап ӿ̊әйаќанг вәда̄. Ду қоба қ̊орнан ҷа ӿ̊әйаќанг қатол вәда̄. Ду ғад̌агме шамшер худ қатай вәда̄г. Кәӿта̄гай, ќе қ̊орни ав̌олу лап бад, хи шамшер амаай наж қоб жуд, қ̊орнраай йордам ќег.

Рет̌ қ̊орн ита̄ат, дай ҷеай лафта̄г, ќе «О лав̌әнди хәб, ту мора йордам ќег! А̄ѓда̄г а̄з ҷа тира йордам к̊әнин».

На хи ӿав̌а̄нда в̌у пун в̌айра аҷард ата цуй д̌анаѓи гигәрт. «А̄р в̌ухт, ки ни йордам тира даркор мит, ни пун пад̌ай. А̄за нак ду ҳолат пта ту озер вин ата штуда на бало наҷот д̌ад̌ин, йордамда тира к̊әнин».

Иф вена-вен қатай хайрә хәш ќег ата ғад̌аг и хи на̄на деди куд ра̄кай мад. Бу ве хеле па̄н туғд. Қариби хи ӿер ита̄ат, на д̌арайай в̌инта̄, ќе ду в̌ай ӿеру титат в̌алангор. Фақату ду в̌ай на̄на деди куд пзе номайдур назар наж хи мәсайеѓени куд: анәзу ду куд ма хи ҷайан.

Ӿати хи куд ита̄, фәрәпта̄. Ән ифи ӿад̌га фақат пенҷ дәрухт ата в̌ай на̄на деди куд рәғда̄. Ӿати ду куди двур ита̄г. Ду двурай чост руқ д̌ада̄, ички хи ләв нанәмәшта̄. В̌ай на̄на дед жирда̄, ќе фи алмәстии д̌оғда зайда жифта х̊ард. Дабеәф хо наж ӿ̊айекай хи ләв в̌асќ нанәмешта̄ ата куди двурәф хо ичкира ов̌ наќийа̄.

В̌ай ве руқ дайаҷ рикор ав̌ад. Бади чон в̌ахт в̌у кәмпири ләв от мад ата пистай, ќе «Киат тов̌?»
Хи нәмай ла̄фт.

Бу иф ла̄фт: «Мохме әнќо поц вад, боре у чон сав̌д̌ мәда̄, ќе бидагину. Тов̌ат наст мохи поц! Тов̌да дәрәғ мохра лафай! Мохта двур тира ов̌ нак̊әнәм. Ага двур ов̌ к̊әнәм ду алмәстида жмох х̊а̄рд.»

Буай писта̄г ду ғад̌аг: «Ќадем алмәсти?»

Буәф в̌айра в̌ай на̄на дед нақл ќегат ла̄фтәф: «Мохме в̌у поца в̌у д̌оғд вад. Мохи поц шод на мохи куд, на мохи пред д̌а̄р дри ӿери дәѓе шод , бидарак мад. Мохи поц мохра лафта̄ вад ќе „Ду тәмохи д̌оғду алмәсти“, боре мох бов̌ар наќег. Ана озәрай им кәли йу ӿери одамен, кәли айв̌она̄т̌, парандаа̄т̌и ӿерме, кәли дәрухта̄т̌ат кәли чиѓа̄т̌ай хуга, нестә нобәдай ќег. Чон в̌ахт мад, ќе в̌анда̄ан ән дарәни куд рәғда̄. Дәвуран ләк кийа̄ худ ҷе ата ичкирада ов̌ нак̊әнәм, ќе жмох ҷа нах̊ард. Ана мохан әнќо пир мәда̄ ата мохи ча̄м ға кәр мәда̄. Кәли ду одамен ќе ән йу ӿеран вад, алмәсти жиф хуг. Фақатан мохи дәѓе рәғда̄г».

Дәмбаай, ќе в̌ай ифра йов̌ло кийа̄г, двурәф в̌айра наӿ̊әда̄г. Рет̌ ду ғад̌аг илоҷи дәѓе навига̄га ма сќад тур д̌ада̄гат ду рәҷон па̄н пта хи на̄на дед дәғда̄г.

В̌ай на̄на дед в̌ай зов̌ хи ча̄ма̄т̌ра малда̄, рет̌ан ба қәдрати Х̊әд̌ой фи ча̄ма̄т̌ дәр винаҷ д̌ада̄г. Буәф вена-вен дәрйабда̄ат, канерәф нийада̄г.

Рет̌ ду на̄на дед лафта̄, ќе «Ба̄д ќе мохан а̄г пир мәда̄. Тав̌акали мох бар Х̊әд̌ой. Тов̌ а̄г наж в̌анда̄ ра̄д̌, ќе ду алмәсти дар қасти ти ҷен намит. Ага ӿант, ќе тов̌ат в̌анда̄, зайда, штуда ҷа х̊а̄рд.»

Буай рәд̌аҷ ғу вәда̄, ќе в̌ай фа̄г, йа̄не ду алмәсти хабур мәда̄г. Ду алмасти на в̌ай би фамта̄, ита̄а дәр куд дәғда̄, ќе ду ғад̌аг нест, рәста̄. Бу рет̌ пша дай ғаӿта̄. Дәри ӿад̌га нәмохта в̌интай, ќе ду ғад̌агда ға ғезд.

Пенҷ дәрухтан ән ду ӿад̌га̄ рәғдагин вад. Алмәсти ғу вад ќе ма в̌у дәрухт тур д̌айда на ғад̌аг в̌инт. Неќе алмәсти әнќо қатол мәда̄ вад, ќе ма ду йакәм дәрухт ќе тур д̌ада̄, дәрухт мәда̄ паӿт. Ма ду дәйәм дәрухт тур д̌ада, ќе «Нийасина х̊арин жв̌а̄й», у ҷа мәда̄ паӿт. Ма сейәмат, ма чорәм ҷа, ќе тур д̌ада̄, ифан ҷа паӿт мәда̄. Неќе панҷәм дәрухт, ќе дәваздур вәда̄г, ма в̌ай ќе тур д̌ада̄, паӿт намәда̄. В̌инта̄ай жв̌ай, ќе ғезда ға. Рет̌ зәбда̄ат пша в̌ай пай ғазаҷ мәда̄г.

Ду алмәсти наж ду ғад̌аг қариби нийасаҷ кийа̄г. В̌у нәгамен ән в̌ай йед̌ д̌ада̄г ду пун, ќе қ̊орн в̌айра ҷарда̄ вад. Заӿта̄гай ду пунат пәд̌айда̄гай. Нак ду ҳолат, қ̊орн пта в̌ай пайдо мәда̄га писта̄гай: «О ни хол, чиѓ хизмат тира к̊әнин?»

Қ̊орн ҷеай лафта̄: «О хол, йу ғачаѓай ни фаг, озәрда жмун жант. Айай алмәсти, одамх̊арекай. Кәли йу ӿәри одаменай х̊ига̄г ата а̄ѓда̄г жмун ҷа х̊ард. Дар қасди ни ҷәну.»

Буай қ̊орн йордам кийа̄ дайра. Қ̊орн алмәсти қатай рәфаҷ рикор в̌әда. Увд ша̄ба мит̌ амаәф рәфта̄. Ән ду мит̌и афтәмай қ̊орн на ду в̌ай фа̄ги алмәcти жада̄. Қ̊орн лап мот мәда̄ вад.

Ду ғад̌аг наж ду қ̊орн лап минатдор мәда̄г. Иф вена-вен ама хайрә хәш ќийа̄г. Рет̌ ду ғад̌аг ғ̊әвда̄ат и куд шәда̄ пта хи на̄на дед.
Бу ду ғад̌аг хи на̄на дед қатай зәндагонайи хәб кийа̄г.

И турпалов̌

Албастӣ

Буд набуд, дар замони пеш як оила буд. Онҳо дар як қишлоқ зиндагӣ мекарданд. Гову мол, асп ва ҳама чиз доштанд. Онҳо як писар доштанд ва Худованд баъди чандин сол ба онҳо як духтар дод.

Духтараки хурдакак дар гаҳвора буд. Писарашон бошад шабҳо чанд маротиба мол ва гову аспҳоро хабар мегирифт, ки ягон дарранда онҳоро нахӯрад.

Як шаб писар хесту ба худаш гуфт ки рафта гову молҳоро хабар гирам ки гург ё ягон ҳайвони дигар онҳоро нахӯрда бошад. Баъд ба оғил рафту дид, ки дар ҳамон торикии шаб хоҳараш худашро аз гаҳвора кушоду бо ҳамин хурдҷуссагиаш рафта як аспро хӯрд. Писарак аниқ фаҳмид, ки хоҳараш алмастӣ будааст. Баъд аз хӯрдани асп духтарак сер шуду омада худашро дар гаҳвора басту боз хурдакак шуду хоб рафт.

Шаб писар ба модараш воқеъаи дишаб дидагиашро нақл кард. Шаби дигар писар ба падараш нақл кард, лекин падару модараш ба вай бовар накарданд.

Писар боз шаби дигар хоҳарашро поид. Ин дафъа духтар боз худашро аз гаҳвора мекушояд ва мехоҳад , ки як аспи дигарро хӯрад. Лекин ин дафъа акааш бо худ корд гирифта буд. Ӯ бо корд мехост, ки хоҳари албастиашро захмӣ кунад ва корд ба ангушти хоҳараш расид ва ангушташ хун шуд.

Шаб рӯз шуд. Боз писарак саҳар барвақт ба назди падару модараш омада мегӯяд: «Эй модар, эй падар, бинед! Ман шуморо боз хотиррасон мекунам, ки хоҳарам одам нест, ӯ албастӣ аст. Ӯ рӯзе мешавад, ки ҳамаи моро мехурад». Аммо падару модараш ба гапҳояш бовар накарданд.

Писарак ба падару модараш гуфт: «Агар бовар намекунед, ба ангушташ нигаред. Ман бо корд ба ангушташ задам».

Модару падараш ба ангушти духтаракашон нигоҳ карданд ва диданд, ки ангушташ захмӣ шудааст, лекин боз ба писарашон бовар накарданд. Писарашон чанд маротибаи дигар падару модарашро огоҳ карда гуфт: «Духтари шумо калон шавад ҳамаи шумо ва ин одамони қишлоқро несту нобуд мекунад».

Онҳо ба писарашон бовар намекарданд ва мегуфтанд, ки «Ӯ кӯдак аст, беақл аст. Калон шавад боақл мешавад». Падару модар аз пушти духтарашон шуда писарро аз хона пеш карданд. Писарашон ҳам баромада ба шаҳри дигар меравад.

Чанд сол рафта беному нишон шуд ва модару падараш низ дар ҷустуҷӯи вай набуданд. Чанд сол гузашт. Писар ба дидори падару модараш хеле пазмон шуда буд.

Ӯ як саҳар барвақт мехезад ва аз хона баромада ба хабаргирии модару падараш меравад. Якчанд шабонарӯз дар сафар буд, чунки роҳ тӯлонӣ буд.

Як рӯз дар роҳ ҳодисаи аҷиберо мебинад, ки зоғе бо уқоб ҷангида истодаанд. Уқоб чунон зӯрӣ кард, ки зоғ тамоман беҳолу бемадор шудааст. Дар он замон тамоми махлуқоти замин азимҷусса буданд. Уқобу зоғе, ки бо ҳамдигар меҷангиданд онҳо ҳам бисёр калон буданд. Дар дасти писар шамшер буд. Вақти ки ҳолати зоғро дид, ки сахт ярадор шудааст, қобро бо шамшераш кушта зоғро наҷот дод.

Зоғ пеши вай омаду ба писар гуфт: «Эй ҷавони хуб, ту маро наҷот додӣ! Бинобар ин, ман бояд ба шумо низ ёрдам кунам».

Як пар аз боли худро бо се гӯгирд ба писарак дод. Гуфтааст: «Агар ба ягон мушкилӣ дучор шудӣ ин паре ки ман ба ту додам бисӯзон ва ман дар ҳамон ҷо барои кӯмак ба ту ҳозир мешавам».

Онҳо бо ҳамдигар хайру хуш карданду писарак ба зодгоҳаш рафтан гирифт.

Писарак кариб ба зодгоҳаш расида буд, ки аз дур дид, ки деха вайрон шудааст, замини бекорхобида аст. Танҳо хонаи модар ва падараш каме беҳтар буд назар ба хонаи ҳамсояҳо: ҳанӯз дар ҷояш истода буд.

Наздик омада, ба хонаи модару падараш расид. Дар ҳавлиаш фақат хонаи модару падараш ва панҷ дарахти калон мондасту халос. Баъд писар ба назди хона омада дарро сахт мекӯбад, вале ягон овоз намеояд. Падару модари писарак фикр мекарданд, ки духтари албастиашон омада онҳоро мехӯрад. Барои ҳамин овозашонро баланд намекарданд ва аз тарсашон дарро ба ҳеҷ кас намекушоданд.

Писар сахт-сахт ба дар кӯбиданро давом дод. Баъди чанд муддат овози як кампир мебарояд ва мепурсад: «Ту кӣ ҳастӣ?» Писар номи худашро гуфт.

Кампир гуфт: «Мо як писар доштем аммо ӯ чанд сол мешавад, ки бе ному нишон аст. Ту дурӯғ мегуӣ, ту писари мо нестӣ. Мо ба ту дарро намекушоем. Агар мо ҳозир дарро кушоем албастӣ моро мехӯрад.»

Писар пурсидааст: «Кадом албастӣ?»

Баъд модару падар ба вай нақл карда гуфтанд: «Мо як духтару як писар доштем. Писарамон аз хонаи мо ба ягон шаҳри дигар дур аз инҷо рафту бедарак шуд. Писарамон ба мо гуфта буд, ки „Духтаратон албастӣ аст“, аммо мо бовар накардем. Аммо ҳозир духтарамон ҳама одамони ин деҳаро хӯрдааст, ҳамаи ҳайвоноту парандаҳои хонаро хӯрдааст, хатто ҳамаи дарахтҳоро хӯрдааст ва ҳама чизро несту нобуд кардааст. Чанд сол мешавад, ки мо дар даруни хона пинҳон шудаем. Дарро кулф кардем то ки албастӣ моро ҳам нахӯрад. Ана мо ҳоло пир шудаем ва чашмони мо ҳам кӯр шудааст. Ҳамаи одамонро, ки дар ин деҳа буданд, албастӣ хӯрд. Фақат моро нахӯрдааст.»

Ҳамин кадар ки зорӣ накардааст, дарро ба рӯяш накушоданд. Баъд писар илоҷе дигар наёфт ва ба болои бом баромаду аз тирезача ба назди модару падараш даромад.

Модару падараш остини писарашонро ба чашмонашон молиданд ва ба қудрати Худо бино шуданд. Баъд онҳо якдигарро ба оғӯш гирифтанду якдигарро бахшиданд ва аз аҳвол пурсиданд.

Модару падар ба писарашон гуфтанд: «Рав, ки акнун мо пир шудем. Таваккали мо бар Худо. Ту аз инҷо гурез то албастӣ қасди ҷони туро накунад. Агар фаҳмад, ки ту дар инҷо ҳастӣ, омада туро ҳам мехӯрад.»

Писар гурехтанӣ мешавад, ки албастӣ хабардор мешавад. Албастӣ аз бӯяш мефаҳмад ва зуд омада мебинад ки писарак дар онҷо нест. Албастӣ саросема аз қафои писар давида ба ҳавлӣ мебарояд ва мебинад, ки писарак давида истодааст.

Дар ҳавлӣ он панҷ дарахте ки боқӣ монда буд, албастӣ ба болои дарахтҳо баромада писаракро медид. Албастӣ чунон калон буд, ки ба дарахти якум баромад вале дарахт шикаст. Ба дуюм дарахт баромад, ба худаш гуфт, ки «Қапида вайро мехӯрам», аммо он дарахт ҳам шикаст. Ба сеюм, ба чорум дарахт баромад вале дарахтҳо мешикастанд.

Вақте, ки ба болои дарахти панҷум баромад, он дарахт нашикаст. Духтарак он қадар калон шуда буд, ки вақти ба дарахт мебаромад, он дарахт мешикаст. Аммо болои дарахти панҷум ки баромад, дарахт нашикаст. ‍Ӯ дидааст, ки писар ҳанӯз давида истодааст. Алмастӣ аз паси ӯ давида рафт.

Албастӣ қариб писарро меқапид, ки дар ҳамон ҳолат ҳамон пар ки зоғ ба вай дода буд ба ёди писар омад. Писарак пари зоғро сӯзонд, ва зоғ дарҳол дар пешаш ҳозир шуд ва пурсид: «Дустам, ба ту чӣ хизмат кунам?»

Писар гуфт: «Эй зоғ, ин духтар хоҳари ман аст. Ӯ маро куштан мехоҳад. Ӯ ҳамон Албастии одамхӯр аст, ки тамоми мардуми деҳаи моро хӯрда, акнун мехоҳад маро низ бихурад. Ӯ қасд ба ҷони ман дорад.»

Баъд зоғ писарро ёрӣ карду бо албастӣ ба ҷанг даромад. Ҳафт шабу ҳафт рӯз ҷанг мекарданд. Ахирон дар рӯзи ҳафтум, зоғ албастиро кушт. Зоғ бисёр хаста шуда буд.

Баъд писар ба зоғ ташаккури зиёд гуфт. Онҳо бо ҳамдигар хайру хуш карданду рафтанд. Писар ба хона баргашту ба пеши падару модараш омад. Онҳо хушу хурсандона зиндагиашонро аз нав сар карданд.

Ба боло